Elke dag groeit de wereldbevolking aan met 227.000 mensen. Elke dag!

Dat is minder snel dan de laatste 50 jaar, maar het blijft indrukwekkend.
Van eind de jaren ’70 tot vandaag is de wereldbevolking verdubbeld.
Als we de CO2-uitstoot en de roofbouw op natuurlijke grondstoffen willen terugbrengen naar het peil van 50 jaren terug, dan betekent dit ‘per hoofd’ een halvering.

Hoe ga je dat doen?

Niet door alle wagens elektrisch te maken! Want om dat te fabriceren creëer je eerst een CO2- en grondstoffen-piek!
Niet door alle woningen te isoleren! Want om dat te realiseren creëer je eerst een CO2- en grondstoffen-piek!

Wat kunnen we dan wel doen?

Je kan verplichten dat alle nieuwe wagens elektrisch of zeer energiezuinig zijn.
Je kan verplichten dat alle ‘veelrijders’ elektrisch of zeer energiezuinig rijden.
Je kan verplichten dat alle nieuwe woningen energiezuinig zijn.
…
Maar de enige regel die echt voldoende effect zal hebben is: per hoofd MINDER consumeren. Veel minder!

Minder auto’s, maar vooral ook minder verplaatsingen!
Hoe on-ecologisch is het om een openbaar vervoer aan te bieden, waarbij je met een autobus 30 km moet rijden om 10 km verder te geraken?
Hoe on-ecologisch is het om buslijnen te laten rijden op tijdstippen dat er amper volk meerijdt?
Hoe on-ecologisch is het om pendelaars met dure lonen en goedkoop transport naar één centraal punt te lokken, zodat het daar, en de weg ernaar toe, onleefbaar wordt?

In Duitsland loopt een onderzoek of drie kerncentrales veilig heropend kunnen worden. Op die manier kan Europa onafhankelijker worden van energieleveringen uit Rusland.

Het heropent het debat of kernenergie voldoende groen is of niet. Er is immers geen CO²-uitstoot en de productie zelf heeft weinig impact op het milieu. Maar er zijn ook twee belangrijke strijdpunten. Enerzijds de verwerking van het gevaarlijke radio-actieve afval. Anderzijds de kwetsbaarheid van de kerncentrales ingeval van een oorlog, natuurramp of menselijke fout. Die nadelen moeten afgewogen worden tegenover de nadelen van de andere energiebronnen.

Om de afbouw van de kerncentrales te kunnen opvangen, heeft Duitsland reeds langer haar bruinkoolmijnen heropend. Bruinkool is de fase die volgt op de geologische vorming van turf, en die voorafgaat aan steenkool. Het bevat veel zwavel, die bij verbranding zure regen veroorzaakt. In Duitsland wordt de zwavel grotendeels weggefilterd. Maar er komt bij verbranding wel veel CO² vrij.

De Duitse bruinkoolmijnen worden ontgonnen in dagbouw. Dat wil zeggen dat het aardoppervlak (inclusief woonhuizen) verwijderd wordt, en dat er niet met ondergrondse schachten gewerkt wordt zoals bij steenkool. De mijnen zijn vaak meer dan 100 meter diep. Het wegpompen van overtollig water zorgt voor een daling van het grondwaterpeil in de omgeving. Het zorgt voor een permanent beschadiging van het landschap en landbouwgebied.

De Europese Unie wil werk maken om onafhankelijk te worden van gas- en olieleveranciers. De havens van Antwerpen en Zeebrugge werken sedert april 2022 officieel samen (Port of Antwerp-Bruges), en er bieden zich vandaag enorme opportuniteiten aan.

Vooral de kustligging en de bestaande infrastructuur van Zeebrugge is een troef. Deze haven is nu reeds gespecialiseerd in het opslaan van gas-onder-druk.

Een van de meest beloftevolle groene energiebronnen is waterstof.  Er zijn verschillende productiemethodes voor waterstof, maar de meest duurzame is de methode op zonne-energie. Zonrijke woestijnlanden als Oman en Namibië kunnen deze goedkoper produceren dan wijzelf.  Zeebrugge is zich volop aan het voorbereiden om dé overslaghaven te worden voor waterstofgas.

Ook via windenergie kan je waterstofgas produceren, maar voorlopig gebruiken we onze eigen windenergie beter als groene elektriciteitsbron.

Het havenbestuur is zich bewust van de ecologische kansen: een ‘sustainable transition manager’ mag zich uitleven in het vergroenen van de havenwerking en -activiteiten.

In ons streven naar vergroening zijn we niet altijd even eerlijk. We lichten dat even toe met een voorbeeld.

We hebben staal nodig, maar willen de staalfabrieken weg uit ons land. Nochtans zijn onze fabrieken veel ecologischer en menselijker dan bijvoorbeeld die in India. Op die manier exporteren we milieu-onvriendelijkheid naar lage-loon-landen. Om die dan op wereldconferenties met de vinger te wijzen dat hun ecologische cijfers niet goed zijn. We exporteren de lasten, en importeren de lusten. Als die armere landen niet dezelfde ‘propere’ condities kunnen realiseren als wijzelf, is dat op wereldniveau een verliesverhaal.

Als wij zelf de eindgebruiker zijn moeten we ook de lasten willen dragen. We beslissen nog te veel vanuit het ‘niet-in-mijn-achtertuin’ gevoel.