In ons streven naar vergroening zijn we niet altijd even eerlijk. We lichten dat even toe met een voorbeeld.
We hebben staal nodig, maar willen de staalfabrieken weg uit ons land. Nochtans zijn onze fabrieken veel ecologischer en menselijker dan bijvoorbeeld die in India. Op die manier exporteren we milieu-onvriendelijkheid naar lage-loon-landen. Om die dan op wereldconferenties met de vinger te wijzen dat hun ecologische cijfers niet goed zijn. We exporteren de lasten, en importeren de lusten. Als die armere landen niet dezelfde ‘propere’ condities kunnen realiseren als wijzelf, is dat op wereldniveau een verliesverhaal.
Als wij zelf de eindgebruiker zijn moeten we ook de lasten willen dragen. We beslissen nog te veel vanuit het ‘niet-in-mijn-achtertuin’ gevoel.