In het onafhankelijk financieel-economisch weekblad The Economist (publicatie 30 oktober 2021) staat een ‘special rapport’ over de klimmaattop, onder de titel ‘Stabilising the climat’. En daarin vinden we de volgende formule:

De CO2-uitstoot van een land = (is de som van):

  • Het aantal mensen op de wereld
  • + het gemiddeld binnenlands product per inwoner (= de economische productie)
  • + het gemiddeld energieverbruik om die productie te halen
  • + de gemiddelde CO2-uitstoot om die energie te maken.

Dus: hoe krijg je de CO2-uitstoot naar beneden?

  • Minder mensen, of toch minstens een stabilisatie (er zijn nu 7,9 miljard mensen)
  • Zuiniger mensen, die minder consumeren (minder consumptie per hoofd)
  • Energiezuinige productiemethodes en/of minder transportuitstoot (de-globalisatie ?)
  • Klimaatvriendelijke energiebronnen

Krijgt u ook het gevoel dat de beleidsmakers (en uzelf misschien ook) een paar van bovenstaande punten ‘vergeten’ ?

  • De wereldbevolking blijft groeien …
  • We consumeren vandaag (lokaal, regionaal en wereldwijd !) niet minder, maar véél meer, in belangrijke mate zelfs door de onbesuisde, blinde, kortzichtige en veel te snelle drang naar klimaattransitie (energie, isolatie, ….) !
  • Wat met de armere landen, waar de levenstandaard (= consumptie) stijgt. Gaan de rijkere landen die vragen om terug te verarmen?
    We denken dan bij voorbeeld aan India, met ca 1,3 miljard inwoners die ook wel wat westerse luxe wensen.
  • Is het eerlijk om in onze landen moderne bedrijven met hoog CO2-verbruik (zoals staal) te sluiten, terwijl we toch de producten blijven afnemen van gelijkaardige maar verouderde en meer vervuilende bedrijven in arme landen? En ze dan met de vinger te wijzen? Hebben wij dan echt ‘propere handen’?

 

 

Enerzijds doet de opwarming meer water verdampen. Als er meer water in de lucht hangt, valt er meer regen, of sneeuw. Meer regen betekent meer luchtcirculatie, ofwel meer wind en meer stormweer. Meer regen en smeltwater betekenen ook meer erosie.

Anderzijds bestaat de landmassa op onze aarde uit enkele continentale platen, die aan de buitenkant van de aardbol ‘drijven’ en hier en daar tegen elkaar duwen. Waar ze tegen elkaar duwen, ontstaan er breuklijnen.
Door de opwarming van de aarde komt er meer beweging in die platen. De Europese continentale plaat bijvoorbeeld torst in het Noorden een massa ijs, waardoor ze daar wat dieper ligt. Wanneer dat ijs smelt, komt het noordelijk gedeelte van de plaat terug wat hoger te liggen.

Door die platenbeweging komen er meer aardbevingen en vulkaanuitbarstingen. Dit laatste ook omdat de aardkorst minder afgekoeld wordt.

In het verleden heeft onze aardbol dit fenomeen nog meegemaakt. Maar nooit in dit tempo. De natuur zal ongetwijfeld wel een nieuw evenwicht vinden. Vraag is of dat nieuw evenwicht leefbaar is voor ‘de mens’.